Hatice As

Anısına…

 

Aslında anlatacak o kadar çok şey var ki, nereden başlayacağımı bilemiyorum. O, müthiş bir akla ve koca bir yüreğe sahip, eşsiz bir anne ve şefkatiyle sarmalayan bir anneanneydi. Kanatları, bütün yavrularını sarıp sarmalayacak kadar büyük; tek başına tüm zorlukları aşacak kadar güçlü bir kadındı.

 

Ondan çok şey öğrendim bu hayatta. Yoktan var etmeyi bilen, her şeye pratik çözümler üreten, korkusuzca dimdik duran ve bana da korkmamayı öğreten bir bilgeydi. Bu sayfayı, üstün zekâsıyla, sevgisiyle ve mücadele gücüyle hayatıma yön veren Anneannem Hatice As’a ithaf ediyorum.

 

Ama onun hikâyesi sadece benimle değil, köklü bir geçmişle de bağlı… Anneannem, Manisa Akhisar Beyoba’da çok tanınan yatır dedesi Koca Bektaş Dede’nin torunuydu. O, sadece bizim değil, ruhani gücüyle birçok insanın ışığı olmuş bir soyun devamıydı. Onun torunu olmak, bu mirası taşımak benim için büyük bir onur ve güç kaynağı.

 

Hayalleri olup, hayatın yükü altında ezilen, kendi hayallerini gerçekleştiremeden bir ömrü tüketmek zorunda kalan anneanneme… Ve onun gibi olan tüm kadınlara bu satırlar bir armağan olsun.

 

“Senin o sevgi dolu kucaklamanı, ‘yavruuum’ diye seslenişini, koklayarak verdiğin o buseni son nefesime kadar hiç unutmayacağım. Seni çok özlüyorum… Hiçbir günüm seni anmadan ve yüzümde bir tebessüm belirmeden geçmiyor. Seni hatırladıkça daha da güçleniyorum, benim uğurum… Bana, silinmeyecek izler bıraktın.”

 

Seni her hatırladığımda, her andığımda bir mum yakıyorum.

Bu ışık, sizden bana gelen gücün bir sembolü, varlığınızın hiç sönmeyeceğinin bir işareti…

 

Seni sonsuz bir hasret ve sevgiyle anıyorum…